Zonder hervorming van het pensioenstelsel ziet het er somber uit. Het is de hoogste tijd om hier iets aan te doen, zegt Philipp Vorndran, Partner bij Flossbach von Storch.

De toekomst van een samenleving kan worden afgelezen aan de staat van haar pensioenstelsel. Laten we Duitsland als voorbeeld nemen: het pensioenniveau is de afgelopen jaren voortdurend gedaald, terwijl de overheidssubsidies tegelijkertijd zijn gestegen. Armoede op oudere leeftijd zal voor veel mensen een probleem worden, als het dat al niet is - een probleem voor de cohesie van de samenleving.

Hoe kon het zover komen?

In 1957 werd het voorheen door fondsen gefinancierde pensioenstelsel vervangen door een omslagstelsel. Sindsdien betalen werkenden, de jongeren, aan het wettelijke pensioenfonds voor de pensioenen van de ouderen - en hopen dat hun kinderen later hetzelfde zullen doen. Een overeenkomst tussen "jong" en "oud".

Zo zou het voor altijd moeten zijn. Het intergenerationele contract, een contract dat nooit geratificeerd is, maar desondanks deel uitmaakt van de onwrikbare waardeconstructie van de naoorlogse politiek in dit land. Het pensioenstelsel werkt op een vergelijkbare manier in andere eurolanden, bijvoorbeeld in Spanje.

Sociale structuren veranderen

Het probleem is dat samenlevingen veranderen. Er worden tegenwoordig minder kinderen geboren dan in de jaren 1950 - en mensen leven veel langer. Als gevolg daarvan zijn er (relatief gezien) veel meer oude mensen in de geïndustrialiseerde landen dan in het verleden en minder jonge mensen, wat betekent dat er meer gepensioneerden zijn en minder pensioenbetalers. Deze trend zal zelfs versnellen, aangezien de zogenaamde "babyboomers", de vertegenwoordigers van de geboortegolfgeneratie geboren tussen 1955 en 1969, geleidelijk met pensioen gaan.

Lees verder >>